بعد از خواندن مرگ رنگ سهراب رخ نمود:

خفته در سایه ی دیوار بلند

خواب می نوشد از رویای سحر

کودک تنهایی ی احساس غروب

نیست رنگی که شود شاد دلش

یا که بومی که زند نقش بر آن

سرد و آرام به خوابی عمیق

می سراید غم تنهایی ی خویش

ای دریغا برود از دل ما

یاد بیداری و بی خوابی ما

سر فرو برده در اندیشه ی خواب

نیست کس را هیچ پروای سراب